Kentin Kaldırımında Unutulan Hayatlar

Kentin Bu koca şehrin kalabalığında, çoğu zaman gözlerimizi kaçırdığımız manzaralar vardır. Bir köşede, sırtında koca bir çuval taşıyan küçücük bir çocuk… Minicik elleri nasır tutmuş, yüzünde erken çökmüş bir yorgunluk. O çuvalın içinde sadece kâğıt yoktur aslında; yarıda kalmış hayaller, ertelenmiş bir çocukluk vardır. Belki birkaç sokak ötede, o çocuğun annesi başka bir yük taşır. Kimisi temizlik işinde, kimisi gündelikçilikte, kimisi ise hiçbir iş bulamadan ayakta kalmaya çalışır. Kadınların yükü sadece ekmek parası değildir; eksilen sağlık, güvenlik, sosyal haklar ve çoğu zaman umutlarıdır.

Çocukların omzundaki çuval geleceğin ağırlığıysa, kadınların omzundaki sessizlik, bugünün en ağır yüküdür.Bir çocuğun okulda defter taşıması gerekirken, çöp çuvalı taşıması sadece ekonomik bir mesele değildir; toplumsal bir yarıktır. O çocuklar, sabahın köründe sokaklara düşer; elleriyle kâğıt, plastik, cam toplarken aslında hayatın kırıntılarını biriktirir. Onların varlığı, bizim vicdanımıza tutulmuş bir aynadır. Ama biz, çoğu zaman o aynaya bakmamayı seçeriz.

Kâğıt toplayan çocuk ile geçim derdiyle kıvranan kadın arasında sessiz bir ortaklık vardır. Biri çöplerden geleceğini ararken, diğeri gündelik işlerde yarınını arar. İkisi de aynı sistemin farklı yüzlere yansıyan mağdurlarıdır. Çocuk, daha doğmadan kaybedilmiş bir fırsatın simgesiyse; kadın, o kaybın bedelini her gün yeniden ödeyen kişidir.

Sessiz kalınan her yoksulluk, kentin vicdanında açılan bir yaradır. Görmezden gelinen her çocuk, kaybolan bir gelecek demektir.

Çünkü kâğıt toplayan çocuklar da, yoksulluk içindeki kadınlar da kentin görünmez kahramanları değil, görünmez yaralarıdır. Onları görmezden gelmek, aslında kendi geleceğimizi görmezden gelmektir.Bir toplum, en zayıf halkasının kaderini değiştirebildiği ölçüde güçlüdür. Çocukların sırtındaki çuvalı, kadınların yükünü hafifletmek bizim sorumluluğumuzdur.

Çünkü yoksunluk kader değildir; adaletle, dayanışmayla, eşitlikle değiştirilebilir.